می خندم با اندوه

می خندم با اندوه.  

خنده برای تلطیف روح تو که هنوز هم نگران من هستی. 

 نگران آزادی ام به همین خاطر احساست را می­ستایم. می­فهمم که بی­اندازه مهربان و از خودگذشته­شده­ای. این را از باورهای قلبی­ام حدس می زنم حتی اگر تو بخواهی منکر شوی، زیرا من باورهایم را واضح و روشن می­دانم و می­خوانم. 

 چرا هنوز اندوه؟ مگر نگفتم که رهایم. آری من رها هستم اما اندوهگینم. اندوهگینم، چراکه در این رهایی بی­امان و بی­قرارم. 

نمی­دانم اکنون دیگر دیر شده­است یا نه؟ اما همیشه چقدر زود دیر می­شود. راستی من پلی بستم از کودکی تا حالا و از حالا تا مرگ. طوفان و مه اثری از پل نمی­گذارد. پلی دیده نمی­شود. شاید هم این طور که می­گویم نباشد یا چشمان من سوسو می­زند.

 همه چیز مهیب و وحشتناک شده، اما نمی­دانم تو در کدامین بخش از پل خاطرات منی. روشنی و تاریک نیستی. می­خندی اما بیشتر تبسم می­کنی. مثل من نیستی که با اندوه خنده سرکنی.

 در خاطراتم تنها تو هستی. تو روشنی. تو رویایی هستی که هرگز نمی­خواهم از دیدنت تو سیر گردم و بیدار شوم. اما افسوس و هزار افسوس که دیگر بیدار شده­ام. من حالا بیدار هستم و در این بیداری سرگردانم. تو مرا بیدار کردی. تو و نه هیچ کس.  

باز هم تو مرا بیدار کن!